هراس دارم از این همه امیدی که بر دلم خانه کرده! که اگر سهمِ من آن چیزی نباشد که می خواهم، چه بر سرِ دل و آن امید خواهد آمد؟!
خودم را به تو می سپارم ای جاویــــد مطلق.
هراس دارم از این همه امیدی که بر دلم خانه کرده! که اگر سهمِ من آن چیزی نباشد که می خواهم، چه بر سرِ دل و آن امید خواهد آمد؟!
خودم را به تو می سپارم ای جاویــــد مطلق.
کاش می شد تمامِ اندوهِ این زندگی را در چمدانی جا داد و به سمت نزدیکترین دریا راهی شد، سپس چمدان را به دستِ دریا سپرد! تا غرق کند هر چه را که به تاراج برده لبخندهــایم را.